Vanaf het moment dat de enorme collectie van onlangs overleden kunstenaar Eleonara Stol bij ons binnenkwam, ben ik onder de indruk. Ik kan er niet helemaal de vinger opleggen waarom, maar het zijn niet enkel de kleuren…. Het is waarschijnlijk de durf, het lef om als vrouw de soms wellustige, bijna wulpse voorstellingen aan het doek te durven toevertrouwen. Of misschien wel het feit dat ze altijd rode kleding en rode lippenstift droeg, want zo zei ze zelf: ‘Wie wil er nou niet geassocieerd worden met een kleur die staat voor passie en genot?’

En tussen de vele werken op papier vond ik vorige week een briefje. ‘Voor oma’ stond er op. En dat bracht me van het filosoferen over drijfveren van de kunstenares naar de dagelijkse werkelijkheid. Eleonora Stol was voor dat kind oma. En voor dat kind de belangrijkste rol die deze kunstenares kon hebben…

Het is niet dat briefje, het zijn niet alleen de kleuren of de thematiek. Ook de biografie van Eleonora Stol, waartoe zij ongetwijfeld aanleiding gaf en invloed op uitoefende.

Mooi beschreven, bijna poëtisch zelfs, prachtig geanalyseerd, schitterend geduid. Lees maar eens mee… Alleen deze al: ‘’Laat de dood viool spelen met zijn krekel over de snaren van grijze wegen in de joelende wind. Ik verander de koude wind in Spaanse fans.’ Of deze: ‘Kunst met een dikke A hoort niet op de snijtafel van gestileerde heren en fronsende psychologen’

Eleonora’s manier van communiceren is een scherpe antithese van onze technologisch onberispelijke wereld. Passie is het hoofdthema van haar werk, dat ze ontwikkelt met haar levendige kleuren, vol leven en licht. Het is mogelijk om liefdesbrieven te lezen in haar schilderijen.